صدایی از دور به گوشم رسید. صدایی زیبا و گوش نواز. صدایی که مرا به یاد لحظه های زیبای با تو بودن می انداخت. صدایی که آرامش را در تمام وجودم زمزمه می کند. آن هم چه آرامشی...آرامشی که در هیچ کجا پیدا نمی شود.آرامشی که آن را فقط در لحظه های با تو بودن تجربه کردم...
گوش هایم را تیز می کنم تا بهتر بشنوم آن صدای زیبا را.چه زیبا میگفت، چه زیبا می خواند...گویی آن صدا نوازش گر قلب من بود و فرا می خواند مرا به آغوش پر محبت تو...
حی علی الصلاه
حی علی الفلاح
حی علی خیرالعمل...
آری این صدا مرا می خواند به پابوس تو. مرا دعوت می کند به ساعتی آرامش. میخواهد مرا در آب زلال معرفت تو غسل دهد. وچه زیباست لبیک من به این صدا. چه زیباست لحظه نوارانی شدن. و چه زیباست قیام کردن به سوی خانه ای که خدا را در آن می یابیم. چه زیباست آن لحظه که خداوند می خندد و حض می کند از این همه بندگی و خشوع و فروتنی ما، و ما می نازیم به بزرگی و جلال و جبروت پروردگارمان، و به این که چه پروردگار مهربانی داریم و چقدر مارا دوست دارد...
خدایا، پروردگار من...
از تو مال و منال نمی خواهم...
از تو هیچ نمی خواهم...
فقط می خواهم سعادت لبیک گفتن را به ما عطا کنی.
دوستت دارم...ای جان جانان